06 april 2019: Onze collega’s Annemiek en Wilma zijn gisteravond per vliegtuig naar Nederland vertrokken en inmiddels bijna thuis. Toon, onze Congolese begeleidster Constance en ondergetekende gaan op zoek naar de École Spéciale hier in Pointe-Noire waar Natasha werkt. Zij is kiné en heeft tot voor een jaar geleden enthousiast meegedaan met de cursus. We vinden haar in een gebouw met verdiepingen dat eruit ziet als een kliniek. Meteen vragen we ons af waar dan de kinderen les krijgen. Dat gebeurt momenteel dan ook niet. Natasha heeft er met een collega haar eigen behandelkamer. Ook is er een logopedieruimte met de mogelijkheid om het gehoor te testen (audiogrammen). Toon wordt getest, komt hij er goed vanaf?
De directeur vertelt dat er plannen zijn om ergens buiten de stad een school met verblijfsmogelijkheden voor de kinderen op te zetten. Hij wil ons dat graag laten zien. We besluiten om er met enkele personen naar toe te rijden. De weg voert naar het zuiden langs een aanvankelijk erg drukke route. Er zijn opstoppingen vanwege de regens van de afgelopen dagen. De bouwplaats blijkt dichtbij de zuidelijke grens met Cabinda te zijn. Het ligt een eind van de weg af. Maar wat een plek! Aangrenzend zijn er tuinen met allerlei groenten, en fruitbomen: bananen, sinaasappels, lychees, guaves. Ook worden er ananassen gekweekt. Een bijzonder groene plek. Een stuk verder is er nog een plek met bomen en tuinen waar ook koeien worden gehouden.
Enthousiast vertelt de directeur dat de kinderen met een handicap er in de toekomst vanaf de leeftijd van 3 jaar terecht kunnen. Ze leren er dan te werken in de tuin en op de boerderij. Ze kunnen er overnachten en bijvoorbeeld eens per twee weken worden opgehaald door hun ouders. Voor de kosten zou naar vermogen betaald moeten worden. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. De plannen zijn allemaal niet realistisch. De kinderen zijn veel te ver van huis en het aanpassen van de werkzaamheden zal erg veel kosten. Bovendien heeft lang niet ieder gehandicapt kind het in zich om in de tuin of met vee te werken.
Het bezoek heeft ons in ieder geval een heerlijke dag buitenleven bezorgd. In de avond gaan we met Séraphin en Gwaldys eten in de stad. En daarbij wordt er nog heel wat bediscussieerd over de toekomst van het CP-kind in Congo.
Henk Aarts ergotherapeut en vrijwilliger van Stichting Op Gelijke Voet
