4 april 2019: Vandaag bezochten we de werkplek van de kliniek ARDBR in Pointe-Noire, waar onze cursisten Séraphin en Morène werken. Morène is een ‘débutante’, een aide-kiné (hulp van de fysiotherapeut). Van haar hebben we inmiddels een goede indruk omdat ze vragen stelt en gemotiveerd bleek tijdens de cursus van deze week. De kliniek bestaat uit een vrij grote en schone ruimte met een veranda. Er worden voornamelijk kinderen behandeld met klompvoeten, maar er zijn ook CP-kinderen. De CP-aandoening gaat soms samen met andere. Bijvoorbeeld was er een kind met een hydrocephalus (waterhoofd). Na afloop stond er voor ons een verfrissing met wat hapjes klaar. Het getuigt van een warm welkom.
Na 11:00 uur waren we weer terug in het Centre Caritas. De ergotherapeuten gaven een verhandeling over hun vak in relatie met het totale revalidatieproces. Wijzelf, als cursusgevers, hebben voortdurend onderlinge discussies over de inhoud van de cursus. Bereiden we de cursisten voor op een functie als Hambisela-therapeut en wat hoort daar dan bij? We pretenderen niet dat we een fysio-cursus geven, maar wat behoort er dan nog bij als basiskennis paraat te zijn? En hoe verhoudt zich dat tot de andere revalidatieberoepen ergotherapie en logopedie?
In de middag waren er kinderen gepland en we hoopten dat een Congolese neuroloog binnen zou komen lopen met daarna een introductie over elkaars werk en hoe we konden samenwerken. Helaas is hij niet op komen dagen, waardoor we wat eerder stopten.
◊◊◊◊◊
Eindelijk wat koelte, op m’n hotelkamer, de airco staat op 24 graden. Het is tien uur ’s avonds en de wisseling van temperatuur voelt weldadig aan als een onweersbui in augustus in Nederland. Zojuist hebben we buiten een biertje gedronken op het dakterras. Het is te warm voor thee of koffie. Nu nog even m’n blog bijwerken. Spannend vandaag, de groepstherapie op donderdag in het Centre Caritas. De begeleiding bestaat uit enkele kinés die speciaal voor deze activiteit naar het centrum komen. De kinderen zijn bekende CP-kinderen waarvan de meeste iedere dinsdag en donderdag welkom zijn. We begonnen met 6 kinderen, in de loop van het volgende uur kwamen er steeds meer, met wisselende hulpvragen. Er waren enkele nieuwe kinderen, wiens hulpvraag dus niet bekend was. Een drukte was het, met alle ouders en begeleiders!
Échte groepstherapie kon het niet genoemd worden. Daarvoor was de leeftijd en het ontwikkelingsniveau van de kinderen te verschillend. Maar ouders spraken met elkaar en zagen overeenkomsten bij hun kinderen.
Daarna kwam er een 14-jarig meisje in een rolstoel. Eerder waren er via de WhatsApp-groep foto’s doorgestuurd met vragen aan ons over de zithouding van het meisje. Omdat de conditie van de heupen onbekend was, konden we daarop vanuit Nederland geen antwoord geven. Na onderzoek (gelukkig waren röntgenfoto’s beschikbaar) werd een nieuwe zithouding ingesteld in dezelfde rolstoel met ondersteuningen. Erg leerzaam voor de Congolese collega’s.
In de begin van de middag werd er een volgende ‘les’ gegeven door één van de Congolese collega’s over een belangrijk hoofdstuk uit het Hambisela-boek, namelijk de positionering van CP-kinderen. Er volgde weer een interessante discussie. Het programma werd gevolgd door een theorieles door Wilma over Bobath-uitgangspunten voor de behandeling van CP-kinderen. Zelf besloot ik de dag met een praktische les over het meten van een zithouding bij een kind met het doel om een aangepast stoeltje te laten maken bij een meubelmaker.
Morgen vertrekken Annemiek en Wilma. We besloten ‘uit’ te gaan eten bij Chez Gaspard. Hoe Congolees wil je het hebben? Werkelijk heerlijk en… een ‘uitje’ hebben we verdiend!
Henk Aarts, ergotherapeut
