Neuro-blog vervolg (2)

30 maart 2019: Een heel bijzondere dag vandaag. We verplaatsen ons nu eens niet door de lucht naar Pointe-Noire, zoals voorgaande keren, maar gaan met de bus. Dat is een lang gekoesterde wens van verschillende equipe-leden. Tijdens eerdere missies werd dat niet mogelijk geacht vanwege veiligheid en/of slechte wegen, waardoor je er te lang over zou doen. Nou, dat laatste is sowieso uitgekomen: vanmorgen om 07:00 uur zaten we in de bus en pas om 16:45 uur waren we op de plek van bestemming. Voor het vertrek ging een vrouw ons in gebed voor om Gods zegen te vragen over de reis, opdat er geen overvallen of ongevallen zouden plaatsvinden.

Maar wat een prachtige reis was het! Aanvankelijk veelal heuvelachtig grasland, waarbij we ons verbaasden, dat er ‘niets’ met het land gedaan wordt (geen vee, geen landbouw of zelfs kleine veldjes). Later werd het terrein veel meer geaccidenteerd: rotsen, riviertjes die dalen hebben uitgeslepen, bossen, bamboe, bananen- en palmbomen. En de weg met veel bochten, waardoor het niet zo snel meer ging als het eerste traject. We vonden de chauffeur wel wat snel rijden, inhalen, veel claxonneren. Zelfs telefoneren! Ja Afrika, daar gebeuren nog dingen die in Nederland langzaamaan gecriminaliseerd zijn. Als we in het vervolg de vraag krijgen: willen jullie je per vliegtuig verplaatsen of met de bus, is het antwoord duidelijk. Maar de ervaring is er niet minder om.

31 maart 2019: Vandaag is het zondag hier in de Congolese havenstad Pointe-Noire en hoewel er geen afspraken zijn, hebben we zoals iedere dag vele discussies over de deeltaken en de lessen. Over ‘hoe het ging’ en ‘wat we de volgende keer vooral wel en niet moeten doen’. Vanmorgen bespraken we de ervaringen die we afgelopen vrijdag in Brazzaville opdeden. In principe gaan we komende week hetzelfde programma volgen als in Brazzaville, maar wel met een geheel andere groep therapeuten dan bij de vorige missie. Van voorgaande keren weten we dat deze kern (noyau) minstens zo enthousiast is als die in Brazza.

We willen vooral praktische zaken bespreken met Constance, onze Congolese bestuurster, zodat zij zich kan prepareren. Bijvoorbeeld om een kind met ouders uit te nodigen voor de praktijkles in het centrum Caritas. Ook bespreken we met Constance de organisatie van het ‘déjeuner’ (de maaltijd), die we gezamenlijk met de cursisten nuttigen. Maar we dwalen deze zondagochtend vaak af en gaan bij een evaluatie van een bepaalde les te diep op zaken in. Arme Constance, die wacht geduldig of er nog iets voor haar te berde komt dat ze moet regelen.

Vandaag was er, zoals beloofd door Christian Mabiala, de directeur-generaal van het ministerie van Sociale Zaken, het uitstapje naar een baai vlakbij Pointe-Noire. Deze baai heet Au pieds dans l’eau. Dat betekent: met de voeten in het water. We kennen het van voorgaande keren: je kunt er heerlijk (en veilig) zwemmen in zee en ze serveren er heerlijke gerechten van verse vis. Het door de heer Mabiala beloofde vervoer kwam helaas niet opdagen, dus we hebben zelf een taxi gehuurd voor een middagje om te kunnen genieten van een welverdiende rust. En genoten hebben we!

Henk Aarts, ergotherapeut