Neuro-blog 28 maart 2019: Vandaag splitsten we onze groep. Drie van ons gingen op bezoek bij een ander zorgcentrum in Brazzaville, Centre Medipsyp, dat onder leiding staat van André Kabi. Blij werden we er niet echt. We zouden wensen dat Medipsyp een voorbeeldfunctie kan gaan vervullen voor het Hambisela-systeem. Maar die weg is nog lang. We treffen weinig kinderen aan. Kapotte stoeltjes, veel rommel en dik onder het stof, en een vies toilet. En helaas konden we deze situatie niet verder bespreken omdat André Kabi elders in het land was. Intussen was collega Henk Aarts samen met de chauffeur (ons door Congolese overheid ten dienste gesteld) hout en lijm gaan kopen. In samenspraak met de fysiotherapeuten en de ergotherapeuten van onze groep was besloten om alsnog een model van een driehoekstoel te maken. Gebleken was namelijk dat het voor onze kinés zonder model heel moeilijk aan een meubelmaker uit te leggen is hoe een aangepast stoeltje voor een bepaald kind eruit moet zien. In het Hambisela-systeem zijn er wel negen verschillende soorten stoeltjes die toegepast worden, afhankelijk van de fysieke conditie van het CP-kind. Onze cursisten
leren welke soort stoeltje men moet adviseren. Om misverstanden bij de fabricage te voorkomen is het handig als zij ook een voorbeeld kunnen tonen. Een meubelmaker die een werkplaats heeft op het Institut des Jeunes Sourds, waar wij steeds onze lessen geven, blijkt de stoeltjes tegen materiaalkosten te kunnen maken.
De directeur-generaal van het Ministerie van Sociale Zaken, de heer Christian Mabiala toonde deze week al belangstelling voor werk en doelstellingen. Vandaag brachten wij hem een bezoek op het ministerie. Het is zijn verantwoordelijkheid om de voorzieningen voor ‘onze’ kinderen te regelen. We hebben onze wensen en adviezen nogmaals naar voren gebracht.
Later in de middag hebben we met een deel van de cursisten huisbezoeken afgelegd. Kinderen met CP die we kenden en eerder een hulpmiddel van ons hadden gekregen, werden thuis opgezocht. Bij twee kinderen bleek dat van de hulpmiddelen (rolstoelen) heel goed gebruikt werd gemaakt. De conditie van de rolstoelen was eigenlijk beter dan we verwacht hadden; er werd goed voor gezorgd. Met de cursisten checkten we ook bij de ouders hoe he
t ging met de dagelijkse activiteiten zoals eten, slapen, wassen, toiletgang, en of de kinderen naar school gaan. Een belangrijk traject. CP-kinderen zijn nu eenmaal sterk afhankelijk van hun ouders. Maar ouders weten ook niet alles. Huisbezoeken zijn daarom leerzaam voor de ouders, maar ook voor ons. Wij leren onze Congolese cursisten dat een Hambisela-therapeut aan al die dingen moet denken en eventuele alternatieven zal moeten bespreken.
Over de behandeling door de ouders van de CP-kinderen zijn we niet ontevreden. Wel houden we ons hart vast als we denken aan de nabije toekomst: kinderen groeien hard en als de rolstoel te klein wordt…? De geslaagde dag werd afgesloten met een spontaan terrasje, waarbij ook de cursisten aanwezig waren. Héél gezellig en héél belangrijk voor de sfeer.
